ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΗΝΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΤΟΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΣΑΙΝ ΛΟΡΑΝΤ.... ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Τ. ΠΑΓΩΝΗ Χρόνια τώρα έχει καταντήσει μια ετήσια παράδοση: Το κυνήγι της χήνας. Έτσι λοιπόν, κάθε Οκτώβριο, τα φιλαράκια, ο Κοσμάς, ο Γιώργος, ο Παναγιώτης, ο Παντελής, ξύνουν τα νύχια τους για μια εξόρμηση στις όχθες του Σαιν Λοράντ. Με το τουφέκι στον ώμο, πλήρως εξοπλισμένοι, φυσίγγια κάργα και με μπόλικη αισιοδοξία, ξεκινά η κάθοδος των μεγαλεπήβολων και πολλά υποσχόμενων κυνηγών, που μετράνε το μέγεθος της επιτυχίας τους με το σύνολο των άμοιρων πουλιών που έτυχε να βρεθούν στο διάβα τους κι έπεσαν θύματα της δεινής σκοπευτικής τους ικανότητας.
Διατηρώντας την πανάρχαια εξάσκηση μιας πρακτικής που αρχικά είχε σαν σκοπό την συλλογή τροφής, ήτοι την επιβίωση του ανθρωπίνου γένους, οι σύγχρονοι κυνηγοί δεν χρησιμοποιούν φυσικά το κυνήγι σαν μέθοδο διατροφής της οικογένειας τους, δόξα τω Θεώ, τα διάφορα σούπερ μάρκετ έχουν φροντίσει γι αυτό. Τους ελκύει όμως, το σπορ, κι η ικανοποίηση της νίκης επί ενός αντιπάλου, που η φύση τον έχει προικίσει με ικανότητες επιβίωσης πολύ πιο αναπτυγμένες απ ότι θα περίμενε κανείς. Όσο κι αν νομίζουμε πως πρόκειται για κάποια χαζοπούλια, οι χήνες του χιονιού- όπως ονομάζονται- δεν είναι δα και τόσο κουτές, ούτε κι εύκολο θήραμα. Μένα πολύ ανεπτυγμένο ένστικτο επιβίωσης, ξέρουν να φυλάγονται και να αποφεύγουν τις κακοτοπιές.
Παρόλο που οι κυνηγοί, αρματωμένοι μέχρι τα δόντια, με όλες τις τελευταίες εφευρέσεις στον τομέα των όπλων, πυρομαχικών, καθώς και στα υπόλοιπα κόλπα του κυνηγιού κάνουν το παν να γεμίσουν τη σακούλα τους, η επιτυχία δεν είναι πάντα εξασφαλισμένη και πόσες φορές δεν έχουμε γυρίσει άδεια, ή, σχεδόν άδεια χέρια «του ψαρά και του κυνηγού το πιάτο, δέκα φορές είναι αδειανό και μια φορά γιομάτο», λέει η λαϊκή παροιμία .
Μερικοί από τη παρέα, προσπαθώντας να υπολογίσουμε πότε ακριβώς θα είναι η πλέον κατάλληλη περίοδος για την χρονιάρικη εξόρμηση- πάντα όμως μέσα στο μήνα Οκτώβριο- διαλέξαμε αυτή τη χρονιά την αρχή του μήνα ( η περίοδος του συγκεκριμένου κυνηγιού αρχίζει στις 24 Σεπτεμβρίου και τελειώνει στις 21 Δεκεμβρίου). Και φαίνεται πως δεν πέσαμε έξω. Την ημέρα που φτάσαμε στο Καπ Τουρμάντ, τον Καναδικό βιότοπο που βρίσκεται μισή περίπου ώρα έξω από τη πόλη του Κεμπέκ, στις όχθες του ποταμού Σαιν Λοράντ, ο αριθμός των χηνών που είχαν κατέλθει, ξεπερνούσε τις 36 χιλιάδες πουλιά. Αριθμός, που ακούγεται μάλλον υπερβολικός στ αυτιά του μη γνώστη των πραγμάτων.
Οι χήνες του χιονιού, όμορφα υπερήφανα πουλιά μ άσπρο φτέρωμα, είναι πτηνά που αξίζει πράγματι ν ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Πουλιά αποδημητικά, ξεχειμωνιάζουν στις Καρολίνας των ΗΠΑ και ξεκινούν κάθε άνοιξη για το μεγάλο ταξίδι στο βόρειο Αρκτικό, όπου περνούν το καλοκαίρι. Εκεί γεννούν και το φθινόπωρο, μαζί με τους νεοσσούς, ξεκινούν προς την αντίθετη κατεύθυνση ξανά, κάνοντας ένα ταξίδι που καλύπτει χιλιάδες χιλιόμετρα και που γίνεται κάθε χρόνο χωρίς τη παραμικρή παρέκκλιση. Στο πηγαιμό, καθώς και στο γυρισμό, τα πουλιά κάνουν μια στάση:
στους βάλτους του οικοσυστήματος που βρίσκεται στις όχθες του Σαιν Λοράντ, νότιο-ανατολικά της πόλης του Κεμπέκ.
Πριν από μερικά χρόνια, με τον αριθμό των χηνών να βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, πάρθηκαν ορισμένα διαχειριστικά μέτρα, τα οποία όμως φαίνεται πως απόδωσαν περισσότερο του δέοντος. Με ένα ρυθμό ανάπτυξης του πέντε τοις εκατό κάθε χρόνο, τα πουλιά έχουν υπέρ αυξηθεί και σήμερα βρίσκονται στο επίπεδο των 4,5 εκατομμυρίων, και που στη πραγματικότητα απειλούν την ισορροπία του οικοσυστήματος. Στο Κεμπέκ μόνο, οι χήνες που συχνάζουν στο βιότοπο του Καπ Τουρμάντ και τις γύρω περιοχές, υπερβαίνουν τις 860 χιλιάδες. Είναι δε «φαγούδικα» πουλιά. Όχι μόνο τρώνε πολύ, αλλά βγάζουν και το φυτό από τη ρίζα, αφήνοντας το έδαφος τελείως γυμνό. Όταν δε αυτό συμβαίνει στον Αρκτικό Κύκλο, όπου τα φυτά αργούνε πολύ - λόγω σκληρών καιρικών συνθηκών- να ανακύψουν, η καταστροφή που οι χήνες προκαλούν απειλούν την ύπαρξη των υπολοίπων πουλιών και ζώων της περιοχής.
Ακόμα περισσότερο, ο υπέρ πληθυσμός δημιουργεί κι ένα άλλο πρόβλημα:
την αδυναμία της διατροφής όλων των πτηνών, ειδικότερα των πιο νέων, που τελικά πεθαίνουν απ αρρώστιες κι ασιτία.
Φυσικά, εμείς οι κυνηγοί, δεν ορμόμαστε από την επιθυμία της διάσωσης του βόρειου οικοσυστήματος, ούτε προσπαθούμε να μειώσουμε τον αριθμό των χηνών, για να μπορέσουν οι υπόλοιπες να επιβιώσουν. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος όμως, επιτρέπει το κυνήγι γι αυτούς ακριβώς τους λόγους κι ενθαρρύνει και διευκολύνει τους κυνηγούς να επιδοθούν στο σπορ.
Ο βιότοπος του Καπ Τουρμάντ έχει μια ξεχωριστή ομορφιά. Μ ένα ψηλό λόφο να τον στεφανώνει, που τώρα το φθινόπωρο καλύπτεται από ένα πανδαιμόνιο χρωμάτων -δώρο της φύσης προς τις αισθήσεις- οι βάλτοι που απλώνονται στα πόδια του, προσφέρονται όχι μόνο για κυνήγι, αλλά και για μια μοναδική εικόνα χιλιάδων χηνών, που με τις φωνές τους αναστατώνουν το σύμπαν. Προσφέρουν δε ένα ξεχωριστό θέαμα, ειδικότερα όταν κάποιος θόρυβος της ωθήσει να πετάξουν φοβισμένες. Ε, τότε, ο ορίζοντας καλύπτεται από εκατοντάδες, ή και καμιά φορά από χιλιάδες πουλιά, των οποίων το έντονα άσπρο φτέρωμα τους χαρίζει στον ουρανό μια κατάλευκη σκέπη, που κινείται γοργά και ρυθμικά.
Κι η ταλαιπωρία του κυνηγιού αρχίζει. Με την άφιξη στο καθορισμένο χώρο, ξεκινά η προετοιμασία. Εκτός από τη κυνηγητική στολή- απαραίτητα παραλλαγής- οι μπότες που καλύπτουν τα πόδια μέχρι πάνω τους μηρούς είναι τελείως απαραίτητες. Όταν δε ο καιρός είναι τσουχτερός, τα στρώματα των ζεστών ρούχων που υποχρεούται κανείς να φορά, κάνουν τις κινήσεις δύσκολες κι άγαρμπες.
Οι δυσκολίες όμως δεν σταματούν μόνο εδώ. Η καλύτερη τοποθεσία για το κυνήγι της χήνας είναι ο πυθμένας του ποταμού. Στη περιοχή παρουσιάζεται το φαινόμενο της παλίρροιας κι όταν η άμπωτη αποτραβά τα νερά προς τα μέσα, τότε οι κυνηγοί λαμβάνουν θέση σε φυλάκτρες, που έχουν κατασκευαστεί στον πάτο του ποταμού. Αυτές δε είναι τοποθετημένες όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο σημείο που έχουν αποτραβηχτεί τα νερά ( και κοντύτερα στα πουλιά), πράγμα που τις τοποθετεί σε μια αρκετά μεγάλη απόσταση από την όχθη. Η απομάκρυνση του νερού όμως, δεν αφήνει τον πυθμένα στεγνό και καθαρό. Αντίθετα, ο βούρκος που έχει δημιουργηθεί εκεί, κάνει τις κινήσεις προβληματικές.
Προς διευκόλυνση των κυνηγών, η μεταφορά τους προς τις φυλάκτρες γίνεται με έλκηθρο, που το σέρνουν κάτι τεράστια άλογα, με δυνατά καπούλια ( είναι απίθανη η δύναμη αυτών των ζώων, που σέρνουν το τεράστιο βάρος του έλκηθρου, τέσσερις κυνηγούς, τον οδηγό τους, καθώς και τα εφόδια τους). Μετά από μερικές στάσεις καθ οδόν ( το άλογο όσο και δυνατό να είναι, δεν μπορεί να καλύψει την απόσταση μονορούφι), η παρέα φτάνει στη φυλάκτρα, που ένα υδατοστεγές σκέπασμα της προσφέρει κάποια προστασία. Το άτιμο το νερό κι η λασπουριά όμως, πάντα καταφέρνουν να περνάνε από τις οποίες χαραμάδες υπάρχουν κι η διαμονή στις φυλάκτρες είναι στην ουσία μια συνεχή επαφή με τη λάσπη του βούρκου.
Ο οδηγός, τοποθετεί γύρω-γύρω διάφορα ομοιώματα χηνών για δόλωμα και το κυνήγι αρχίζει. Με τα πουλιά να πετούν στην άκρη του νερού, κάνοντας επισκέψεις ανάμεσα στα διάφορα στέκια τους, οι κυνηγοί, προσπαθούν, μιμούμενοι τις φωνές των χηνών, να τις παρασύρουν προς τη μεριά τους. Κάπου-κάπου, μερικά νεαρά πουλιά- τα πλέον γερασμένα ξέρουν και φυλάγονται από τις κακοτοπιές- ξεπέφτουν προς τη μεριά των κυνηγών και τότε γίνεται το σώσε από τουφεκίδι. Μερικοί, υπολογίζοντας κακώς το ύψος που πετάνε οι χήνες, ρίχνουν άστοχα στο «γάμο του Καραγκιόζη», οι πιο υπομονητικοί όμως, τις περιμένουν να έλθουν όσο το δυνατόν κοντύτερα και τότε η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη.
Μη νομίσετε όμως, πως τα παραπάνω συμβαίνουν συνεχώς. Πολλές φορές, οι ώρες κυλούν βασανιστικά αργά, χωρίς καμία κίνηση κι αν ο καιρός είναι κρύος και βροχερός, τότε η μιζέρια είναι η μοναδική ανταμοιβή των κυνηγών.
Για ένα επιτυχημένο κυνήγι όμως, δεν αρκεί μόνο η καλή σκοποβολή, χρειάζονται και γερά πόδια. Τα πουλιά βλέπεται, όταν σκοτωθούν, δεν διαλέγουν να πέσουν γύρω στους θύτες τους. Τις περισσότερες φορές, προσγειώνονται μακριά από τη φυλάκτρα και τότε η περισυλλογή τους απαιτεί ένα ταξίδι στο βούρκο. Με το πόδι να χώνεται μέσα στη λάσπη μέχρι το γόνατο, η διάσχιση και της παραμικρής απόστασης γίνεται πολύ δύσκολη και κουραστική. Αυτό όμως δεν μειώνει την αξία της επιτυχίας και της ικανοποίησης.
Η όλη άσκηση πάντως, έχει μια ξεχωριστή δυναμική, εξ ολοκλήρου δικιά της. Η πρωτόγονη ανάγκη του αρσενικού (αν και τελευταία όλο και περισσότερες γυναίκες επιδίδονται στο κυνήγι) να επιβληθεί στα στοιχεία της φύσης κι η συναδελφοσύνη που προσφέρεται μεταξύ των ατόμων που επιδιώκουν τη κατάκτηση ενός κοινού στόχου, είναι καθοριστικά σημεία του κυνηγιού. Επιπλέον, ο συναγωνισμός κι η άμιλλα που δημιουργείται είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό που κάνει το κυνήγι πολύ ενδιαφέρον.
Για πολλούς, είναι κι η επιστροφή στη φύση, μακριά από το τσιμέντο της πόλης, που κάνει το κυνήγι πολύ ελκυστικό. Για τους πλέον φανατικούς δε, όσο μεγαλύτερη η ταλαιπωρία κι η περιπέτεια , τόσο πιο αξιόλογο είναι το κυνήγι. Πάντως, πάνω όλα, προσφέρει μια κάποια φυγή από τα καθημερινά και σπάει τη ρουτίνα της ζωής. Επιπρόσθετα δε, διδάσκει το σεβασμό προς τη φύση. Εξαιρουμένων των ασυνείδητων ευκαιριάκιδων που δεν σέβονται τίποτα και κανένα, οι πραγματικοί κυνηγοί αποτελούν μέρος της προστασίας των διαφόρων ειδών ζώων και του υπόλοιπου οικολογικού συστήματος. Γνωρίζουν πολύ καλά πως αν θέλουν να συνεχίσουν για πολλά χρόνια το χόμπι τους, απαραίτητος είναι ο σεβασμός της φύσης, του συστήματος κι η απόλυτη προσήλωση προς τους περιβαλλοντολογικούς κανόνες και κανονισμούς.
Ποιος ξέρει όμως τι είναι ακριβώς αυτό που ωθεί τόσο πολύ τους κυνηγούς στην επίδοση του πανάρχαιου αυτού σπορ; Ίσως να είναι η έμφυτη τάση των ανδρών για τις πολεμικές τέχνες, ίσως πάλι νάναι η ικανοποίηση της νίκης επί του αντιπάλου μετά από μια έντονη πάλη, ή ακόμα, κι η επιθυμία της εξασφάλισης της τροφής της οικογένειας για τους χειμερινούς μήνες,.
Εμείς πάντως, για να πούμε και την αλήθεια, ακόμα έχουμε στη κατάψυξη χήνες από πέρσι και πρόπερσι
http://www.bhma.net/archive/2005/1014/05.asp
Ξεκινώ την εδώ συμετοχή μου με την παραπάνω ιστορία για το κυνήγι της χήνας που είναι ένα από τα αγαπημένα , το περισσότερο .
Σας δείχνω και μία φυλάχτρα για γρήγορο και άμεσο στήσιμο που γίνετε μέσα σε 1-2 λεπτά σε περίπτωση προσέγγισης πουλιών που είναι γρήγορη και δεν προλαβαίνετε για τίποτε περισσότερο .
Αλλά στον Καναδά δοευλέυει πολύ καλά και γρήγορα.
,
,
