Ελληνικός Ιχνηλάτης (Hellinikos Ichnilatis)
Του Θανάση Κυριτσάκα
Γενική εμφάνιση
- Μέτριο μέγεθος, κοντό τρίχωμα, μαύρο και κόκκινο χρώμα, δυνατός και ρωμαλέος, ζωηρός και έξυπνος.
- Κεφάλι μακρύ, με συνολικό μήκος τα 4,35/10 (τέσσερα και τριανταπέντε δέκατα) του ύψους στο ακρώμιο. Το πλάτος του κρανίου δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το μισό του συνολικού μήκους του κεφαλιού και ο συνολικός κεφαλικός δείκτης να είναι μικρότερος από 50. Οι πάνω κρανιακές γραμμές και οι γραμμή της μουσούδας αποκλίνουν.
- Το μήκος του κρανίου είναι ίσο ή λίγο μικρότερο από το μήκος της μουσούδας με σχήμα πλατύ. Η ινιακή προεξοχή είναι λεπτοκαμωμένη και φανερή. Μέτωπο σχεδόν πλατύ με μεσαίες αυλακώσεις όχι πολύ έντονες. Το τόξο των φρυδιών είναι ψηλά.
- Μάτια χρώματος καφέ, με έξυπνη έκφραση. Κανονικό μέγεθος, χωρίς να είναι βαθιά τοποθετημένα ή να προεξέχουν.
- Η μουσούδα του είναι ίσια ή λίγο κυρτή στα αρσενικά. Το μήκος της είναι ίσο ή λίγο μεγαλύτερο από το μήκος του κρανίου. Το stop δεν είναι πολύ φανερό. Η μύτη στη γραμμή της μουσούδας προεξέχει της κάθετης γραμμής του χείλους. Τα ρουθούνια είναι ανοιχτά όπως πρέπει.
- Η μύτη του είναι κατά προτίμηση μαύρη ή καφέ-καστανή, τρίχωμα χωρίς μαύρο χρώμα.
- Χείλη κανονικά, σχετικώς αναπτυγμένα.
- Σαγόνια δυνατά με πολύ καλή εφαρμογή μεταξύ τους.
- Αυτιά μεσαίου μεγέθους, σχεδόν το μισό μήκος του κεφαλιού, είναι τοποθετημένα ψηλά, πάνω από τα ζυγωματικά τόξα. Είναι επίπεδα, στρογγυλά στο άκρο τους και κρέμονται κάθετα.
- Το μήκος του σώματος είναι 10% περισσότερο από το ύψος στο ακρώμιο. Η πάνω γραμμή του σώματος είναι ευθεία και κυρτώνει ελαφρά στα μπούτια. Η κάτω γραμμή αυξάνεται ελαφρά προς τα πάνω.
- Τα ακρώμια αυξάνονται ελαφρά προς τα πάνω σε σχέση με τη γραμμή της πλάτης.
- Πλευρά ελαφρά ανερχόμενα.
- Οσφυς ελαφρά τοξοειδής, κοντή, δυνατή, μυώδης.
- Λαιμός δυνατός, μυώδης, χωρίς προγούλι, κατεβαίνει αρμονικά προς τους ώμους. Το μήκος του είναι περίπου τα 6,5/10 του συνολικού μήκους του κεφαλιού.
- Ώμοι χυτοί , μυώδεις, που συγκλίνουν στο θώρακα.
- Θώρακας καλά αναπτυγμένος, βαθύς, έως το επίπεδο του αγκώνα.
- Πλάτη μακριά και ίσια.
- Κοιλιά ισχνή, λεπτοκαμωμένη και ανεβασμένη.
- Καπούλια μακριά, πλατιά, μυώδη, ελαφρώς χυτά.
- Μπροστινά άκρα ίσια από μπροστά και σε προφίλ, μυώδη και γερά.
- Τα πίσω άκρα πρέπει να είναι κάθετα από πίσω και σε προφίλ, μυώδη και γερά.
- Βραχίονες λοξοί, μυώδης και γεροί.
- Αντιβράχια ίσια, μακριά, καλά κόκαλα.
- Κνήμη: Οι κλειδώσεις ισχνές, χωρίς να προεξέχουν. Το υποκνήμιο με επαρκές μήκος, δυνατό, σχεδόν ίσιο, ποτέ κοίλο.
- Μηροί με μάκρος, δυνατοί, μυώδεις.
- Κότσι: Η άρθρωση ισχνή, δυνατή, μέσο ύψος, κυρτή. Το κότσι ισχνό, δυνατό, ελαφρώς μακρύ, σχεδόν ίσιο, χωρίς παράνυχο.
- Πόδια πλαγιαστά, μακριά, δυνατά.
- Πέλματα στρογγυλά, συμπαγή. Δυνατά δάχτυλα, κλειστά, τοξοειδή. Δυνατά νύχια, κυρτά, μαύρα. Πατούσες μεγάλες, σκληρές, τραχείς.
- Ουρά όχι μακριά, φτάνοντας μέχρι το κότσι, γυρισμένη ελαφρά προς τα πάνω. Παχιά στη ρίζα, η οποία λεπταίνει σταδιακά προς το άκρο της. Η κίνησή της είναι όπως το ξίφος του ξιφομάχου.
- Τρίχωμα κοντό, πυκνό, λίγο σκληρό. Το χρώμα είναι μαύρο και καφέ. Λίγο άσπρο επιτρέπεται στον θώρακα. Οι βλεννογόνες μεμβράνες πρέπει να φαίνονται, η μύτη και τα νύχια να είναι μαύρα.
- Το ύψος στο ακρώμιο είναι γύρω στα 47-55 cm για το αρσενικό και 45-53 cm για το θηλυκό με ανοχή ± 2 cm. Το βάρος είναι περίπου 17-20 kg.
- Θεωρείται ελάττωμα, οποιοδήποτε στοιχείο ξεφεύγει πολύ φανερά από τα standards, που περιγράφτηκαν παραπάνω.
Παράγοντες που επηρεάζουν σοβαρά τη γενική βαθμολογία:
1. Μουσούδα κοντή και πλατιά.
2. Αυτιά πολύ μακριά ή πολύ κοντά, μυτερά και γυριστά.
3. Λαιμός πολύ κοντός, λεπτός ή πολύ χοντρός.
4. Πάνω γραμμή κυρτή ή θολωτή.
5. Κάτω γραμμή πολύ κάτω ή πολύ πάνω διαμορφωμένη.
6. Λαγόνια επίπεδα, στενά.
7. Γλουτοί κοντοί, στενοί, όχι χυτοί.
8. Υποκνήμιο και κότσι πολύ κοντά ή πολύ μακριά, ισχνό, θολωτό.
9. Πόδια λαγού.
10. Ουρά μακριά, βαριά, γυριστή.
Κρίνονται ακατάλληλα τα σκυλιά που έχουν:
1. Υψος στο ακρώμιο μεγαλύτερο ή μικρότερο από το standard που δόθηκε.
2. Άλλο χρώμα απ’ αυτό που ορίστηκε στο standard για το τρίχωμα, τη μύτη, τα μάτια και τα νύχια.
3. Ολικός αποχρωματισμός των βλεννογόνων μεμβρανών.
4. Ρινική γέφυρα κοίλη, πολύ μυτερή μουσούδα.
5. Πάνω σαγόνι μεγάλο ή προγναθισμός.
6. Σύγκλιση των πάνω επιμηκών αξόνων του κρανίου και της ρινικής γέφυρας.
7. Αυτιά ημιόρθια.
8. Πόδια όχι κάθετα.
9. Παράνυχα.
10. Ουρά γυριστή.
ΚΛΙΜΑΚΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΑΘΜΟΙ
ΓΕΝΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ 20
ΚΕΦΑΛΙ (Κρανίο και Μουσούδα) 15
ΜΑΤΙΑ 5
ΑΥΤΙΑ 5
ΛΑΙΜΟΣ 5
ΣΩΜΑ 15
ΠΟΔΙΑ 20
ΟΥΡΑ 5
ΤΡΙΧΩΜΑ 10
ΣΥΝΟΛΟ 100
ΚΑΤΑΤΑΞΗ
• ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ= όχι λιγότερο από 90 βαθμούς.
• ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ= όχι λιγότερο από 80 βαθμούς.
• ΚΑΛΟΣ= όχι λιγότερο από 70 βαθμούς.
• ΕΠΑΡΚΗΣ-ΜΕΤΡΙΟΣ= όχι λιγότερο από 60 βαθμούς.
Ιστορικά στοιχεία
Ο Ελληνικός Ιχνηλάτης κατάγεται απ’ το «Αιγυπτιακό Λεβριέ», σκύλος με μεγάλη ταχύτητα, 60 km/h, που κυνηγούσε με το μάτι και έπιανε τα θηράματα. Αυτό το λαγωνικό το έφεραν στην Ελλάδα οι Φοίνικες πριν 2000 χρόνια. Οι Ελληνες με διάφορες διασταυρώσεις δημιούργησαν το «Ελληνικό Λαγωνικό», το οποίο υπήρχε κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και στην περίοδο της Αναγέννησης (14ος, 15ος αιώνας), όπου ήταν κοινό στην Ελλάδα και την Νότιο-Κεντρική Ιταλία. Το «Ελληνικό Λαγωνικό», είναι επίσης και ο πρόγονος του «Σεγκούτσιο» της Ιταλίας όπως αναφέρεται και από τους Ιταλούς στο βιογραφικό του «Σεγκούτσιο»
Το «Ελληνικό Λαγωνικό» για να προσαρμοστεί στο νέο τρόπο κυνηγιού, ακολουθώντας τα χνάρια των τριχωτών θηραμάτων, δηλαδή μυρίζοντας το ντορό, διασταυρώθηκε όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία που υπάρχουν, με τον «Μολοσσό της Ηπείρου», από τον οποίο πήρε το μαύρο-μπλε και κόκκινο χρώμα και δημιούργησε τον σημερινό «Ελληνικό Ιχνηλάτη», που ήταν σε μεγάλο αριθμό στην Ήπειρο και γενικά sth Β. Ελλάδα, από όπου διαδόθηκε στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων (Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ρουμανία).
Το 1770, ο Γάλλος φυσιοδίφης Μπυφόν, κατέταξε τα σκυλιά της εποχής του σε τέσσερις κατηγορίες: τα Ντογκ (σκυλιά για φύλαξη κοπαδιών με βόδια), τα Τσοπανόσκυλα, τα Κυνηγετικά και τα Λεβριέ. Αναφέρει τον «Σκύλο της Αλβανίας», ένα λεβριέ που προέρχεται κατευθείαν από τον Μεγάλο Δανό και δεν έχει καμιά σχέση με τον Ελληνικό Ιχνηλάτη και άλλα δυο σκυλιά με όνομα «Τούρκος» και «Μικρός Τούρκος» στην κατηγορία των Ντογκ, που και αυτά δεν είναι κυνηγετικά και δεν έχουν καμιά σχέση με τον δικό μας Ιχνηλάτη. Μη ξεχνάμε πως αυτή την εποχή οι Τούρκοι ήταν ακόμα στην Ελλάδα, αν είχαν κάποιο ιχνηλάτη δικό τους θα τον ανέφερε ο Μπυφόν και εφ’ όσον δεν υπήρχε Ελληνικό κράτος λογικό είναι να μην αναφέρει τίποτα ελληνικό, με την Τούρκικη λογοκρισία που υπήρχε. Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως ο «Ελληνικός Ιχνηλάτης» με τα γνωστά σωματικά και εξωτερικά χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα με αυτά τα χρώματα, είναι το μόνο κυνηγετικό σκυλί που κυκλοφορούσε στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Όταν έφυγαν οι Τούρκοι πήραν μαζί τους «Ελληνικούς Ιχνηλάτες», που έδωσαν τα αίματά τους στα σημερινά τούρκικα λαγόσκυλα.
Κυνηγετικά χαρακτηριστικά – ιδιοσυγκρασία
- Είναι ιχνηλάτης με πολύ καλή αίσθηση του φρέσκου ντορού και με μεγάλη αντοχή. Πρόκειται για δραστήριο σκύλο που κυνηγά μόνος του ή με άλλα σκυλιά και ανταποκρίνεται με επιτυχία σ’ όλα τα εδάφη (πεδινά, ορεινά, πετρώδη).
- Η φωνή του είναι αρμονική και αντηχητική.
- Επειδή είναι σκληροτράχηλο σκυλί, εκπαιδεύεται δύσκολα στην υπακοή, γι’ αυτό χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή σ’ αυτόν τον τομέα, με μια πιο στενή σχέση αφεντικού και σκύλου από τη μικρή ηλικία με ιδιαίτερη μεταχείριση χωρίς βία.
Δυστυχώς ο γνήσιος «Ελληνικός Ιχνηλάτης», έχει υποστεί πολλές επιμιξίες με όλων των ειδών τα σκυλιά, κυνηγετικά και μη, με αποτέλεσμα στις μέρες μας να μην υπάρχουν πολλά καθαρόαιμα άτομα, με όλους τους κινδύνους και τις επιπτώσεις στην διατήρηση της ράτσας στα αρχικά ή αν θέλετε στα αρχέγονα πρότυπα, μορφολογικά και κυνηγετικά.
