Το τι είναι τελικά, ή αν θέλετε, στην ουσία του το κυνήγι, είναι κάτι πού αναπόφευκτα έχει απασχολήσει τόν κάθε κυνηγό. Τό ερώτημα τίθεται είτε μέσα σ' ένα θετικό περίβλημα, όταν π.χ. συνειδητοποιεί κανείς τήν ψυχική του ανάταση σ' ένα πρωινό κυνήγι στό δάσος, είτε κάτω από αρνητική πίεση, όταν ας πούμε αναγκάζεται κανείς ν' αμυνθεί στις ποικιλόμορφες επιθέσεις πού τόσο τής μόδας είναι, γιά νά εξήγηση τί είναι αυτό πού τόν διαφοροποιεί από τους εχθρούς κι αδιάφορους αυτής τής τόσο σημαντικής γιά μάς τους κυνηγούς πλευράς τής ζωής μας. Μιά προσωπική προσέγγιση είναι κι αυτό τό πόνημα, πού ελπίζουμε νά ενδιαφέρει καθέναν πού δεν έμεινε ποτέ ικανοποιημένος μέ τήν ανεδαφική κι απλοϊκή αντιμετώπιση τού κυνηγίου σάν ένα ακόμα άθλημα, ισάξιο άς πούμε μέ τό καθημερινό τροχάδην. Φυσικά, κατά πρώτον θά εκμεταλλευθούμε τό προνόμιο τού νά είμαστε Ελληνες, κάτι πού μάς επιτρέπει ν' αντλήσουμε ουσιαστικές πληροφορίες γιά τήν ουσία πού εκφράζουν οι λέξεις μας. Μέ μιά πρώτη ματιά, αντιλαμβανόμαστε ότι τό κυνήγι είναι συνώνυμο σχεδόν ισοδύναμο μέ τίς λέξεις Θήρα καί Αγρα. Τό τί δηλώνεται σάν πράξη από τά συναφή ρήματα κυνηγώ, θηρεύω, αγρεύω είναι εξ ίσου πασιφανές. Αγω τους κύνας στην πρώτη περίπτωση, αντιμετωπίζω τά θηρία στην δεύτερη καί συλλέγω συλλαμβάνω κάτι τό ελεύθερα υπάρχον στην φύση στην τρίτη. Είναι ευνόητο ότι η ετυμολογική θεώρηση τών παραπάνω συνωνύμων μάς οδηγεί στό νά τά θεωρήσουμε ιστορικά αντεστραμμένα, δηλαδή ότι ή έννοια τού αγρεύω προϋπήρξε ή καί συνυπήρξε τού θηρεύω κι επακολούθησε η έννοια τού κυνηγώ μέ τήν βοήθεια τών σκύλων. Τά ρήματα αυτά ήδη από τής αρχαίας ιστορικής εποχής χρησιμοποιούνται αδιακρίτως γιά νά υποδηλώσουν τήν αυτή δραστηριότητα τού σημερινού κυνηγίου. Από τους αυτούς χρόνους, τίς απαρχές δηλαδή τής Ιστορίας, τό κυνήγι αποσυνδέεται από τήν Ανάγκη.

Θήρα στην Ελλάδα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, ήδη από τους ιστορικούς χρόνους, με τη ζωή των κατοίκων της. Πρωτίστως βέβαια συνδυάσθηκε με την αγωγή των νέων (άθληση, παίδευση, εξάσκηση) και με την ανάγκη ικανοποίησης βασικών ανθρώπινων αναγκών (διατροφή, ένδυση, κλπ). Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι το γεγονός ότι το κυνήγι ασκούσε στην αρχαία Ελλάδα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις. Το στοιχείο αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα, εν αντιθέσει με την υπόλοιπη Ευρώπη, που το κυνήγι κατά τους προηγούμενους αιώνες αποτέλεσε ασχολία της άρχουσας τάξης και των οικονομικά εύρωστων ομάδων.


Με την πάροδο βέβαια των αιώνων και όσο πλησιάζουμε προς τη σημερινή εποχή το κέντρο βάρους μετατοπιζόταν αρχικά προς την κάλυψη διατροφικών αναγκών και κατόπιν σήμερα για την ικανοποίηση αναγκών ψυχαγωγίας και διασκέδασης του αστικού και ημιαστικού πληθυσμού. Η κοινωνιολογική αυτή, έστω και αποσπασματική, αναφορά πρέπει να συμπληρωθεί με το γεγονός ότι η θήρα ειδικά για την Ελλάδα αποτελεί βασική παραδοσιακή δραστηριότητα των κατοίκων της υπαίθρου. Η παραπάνω αυτή διαπίστωση σκιαγραφεί τους Έλληνες κυνηγούς ως ανθρώπους ασχολούμενους με τη φύση και τη θήρα, είτε για επαφή με το φυσικό περιβάλλον ως μια προσπάθεια αντιμετώπισης του φορτισμένου αστικού τρόπου ζωής τους, είτε ως συνέχιση των δεσμών τους με το φυσικό περιβάλλον, παράλληλα με τις άλλες παραδοσιακές τους δραστηριότητες, όπως της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της δασοπονίας, της αλιείας και των άλλων επιμέρους δραστηριοτήτων (μελισσοκομία, παραγωγή ξυλοκάρβουνου) της ελληνικής επαρχίας.

Συνέχεια στον σύνδεσμο .

http://www.hunters.gr/view.php?article=461&current_catid=

Η θήρα είναι πολυδιάστατη δραστηριότητα που αποτελείται από την προετοιμασία του κυνηγού, τη διεξαγωγή και τη χρήση των θηραμάτων. Οι αρχαίοι Έλληνες τόσο αγάπησαν τη δραστηριότητα αυτή, ώστε μία από τις σημαντικότερες μυθικές θεές ήταν η Άρτεμις η θεά του κυνηγιού. Σε όλους τους λαούς και εποχές η θήρα επηρέασε την αρχιτεκτονική, τις τέχνες, την ενδυμασία, το λεξιλόγιο και τη θρησκεία. Είναι γεγονός λοιπόν, ότι η θήρα συνέβαλλε στη διαμόρφωση του πολιτισμού.
Στη σύγχρονη εποχή, οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μακριά από τη φύση, ο πολιτισμός ωστόσο συνεχίζει να διατηρεί μέρος από τις «άγριες» ρίζες του. Αυτό οφείλεται κατά ένα μέρος στην άρνηση εκατομμυρίων ανθρώπων κυνηγών να σταματήσουν τη θήρα. Έτσι, μέσα στα πολλαπλά οφέλη των κυνηγετικών εξορμήσεων ή διαφορετικά αποδράσεων από τις πόλεις (για πολλούς πλέον) συμπεριλαμβάνονται και οι πολιτιστικές αξίες της θήρας.

Συνέχεια στον σύνδεσμο .

http://www.hunters.gr/view.php?article=462&current_catid=

Περικλής Κ. Μπίρτσας - Δρ Δασολόγος Θηραματολόγος
Χρήστος Σώκος – Δασολόγος Θηραματολόγος
Γιώργος Δέλλιος - Πρόεδρος ΚΟΜΑΘ, Επ. Καθηγητής Νομικής , Α.Π.Θ.

Περίληψη

Η θήρα είναι παραδοσιακή ανθρώπινη δραστηριότητα, συμβατή με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των ειδών της άγριας πανίδας, με σημαντικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές προεκτάσεις. Για την αποτελεσματική διαχείριση της θήρας, των θηραμάτων και των ενδιαιτημάτων τους χρειάζεται, εκτός της απαιτούμενης άριστης γνώσης των αρχών της θηραματοπονίας, αναδιοργάνωση των αρμόδιων Δασικών Υπηρεσιών, στελέχωσή τους με ειδικευμένους επιστήμονες, στρατηγικός σχεδιασμός, διαρκής εκπαίδευση του προσωπικού, στενή και ειλικρινής συνεργασία με τις κυνηγετικές οργανώσεις και διαρκής ενημέρωση της κοινής γνώμης. Επιπλέον, η διαχείριση μιας τόσο πολύπλοκης δραστηριότητας, όπως η θήρα, χρειάζεται απαραίτητα: α) συνδυασμό της κρατικής μέριμνας με τον εθελοντισμό, την τεχνογνωσία και την εμπειρία των κυνηγετικών οργανώσεων, και β) διεπιστημονική συνεργασία από όλους τους σχετικούς κλάδους (Δασολόγους, Θηραματολόγους, Βιολόγους κ.λπ), που μόνο με τη διαρκή έρευνα και εκπαίδευση θα μπορέσουν να συμβάλουν στην ανάδειξή της θήρας σε μεγάλης σημασίας κοινωνική, πολιτιστική, οικονομική και προστατευτική δραστηριότητα.

Συνέχεια στον σύνδεσμο.

http://www.hunters.gr/view.php?article=497&current_catid=

ΚΥΝΗΓΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΔΩ, ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΑ ΝΑ ΤΑ ΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΣΧΟΛΕΙΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙΚΑΙ ΤΗ ΕΝΟΩ,ΖΩ ΣΕ ΕΠΑΡΧΙΑ ΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΒΟΥΝΑ Κ ΔΑΣΗ(ΑΛΜΩΠΙΑ) ΟΠΟΙΩΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ.ΔΕΝ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΟΚΥΝΗΓΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ΠΟΥ ΖΩ,ΓΙΑΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΑΣΤΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ,ΖΩ ΠΛΕΟΝ ΤΗ ΦΥΣΗ Κ ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ,ΑΣΧΕΤΟ ΑΝ ΚΑΡΠΟΝΩΜΕ ΘΗΡΑΜΑΤΑ,ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΜΙΑ ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,ΚΑΛΗ ΕΝΑΡΞΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ Κ ΚΑΛΗ ΚΥΝΗΓΥΤΗΚΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Ναι Κωστή είναι και αυτά που αναφέρεις πολύ σωστά κυνήγι , είναι ένας τρόπος ζωής που έρχεται από πολύ παλιά πού απλά πρέπει κατά καιρούς να προσαρμόζετε στην κάθε τωρινή πραγματικότητα της Φύσης και του κόσμου και αναλόγως να εξασκείτε κάτω σύγχρονες μελέτες διαχείρισης !
Να είσαι καλά είσαι από τους τυχερούς αν κατάλαβα καλά που έφυγες από την τσιμεντούπολη .

Το προφίλ του έλληνα κυνηγού μέσα από τους αριθμούς



H μπεκάτσα, ο λαγός, η τσίχλα και το ορτύκι βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των δημοφιλέστερων θηραμάτων για τους κυνηγούς, με ποσοστά 21%, 19%, 16% και 15%, αντιστοίχως

Περίπου 800 εκατ. ευρώ δαπανούν κάθε χρόνο περισσότεροι από 250.000 κυνηγοί κατά την άσκηση θήρας σε όλη την επικράτεια κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου (από τις 20 Αυγούστου ως τις 29 Φεβρουαρίου), συμβάλλοντας σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη διαφόρων απομακρυσμένων και «ξεχασμένων» περιοχών οι οποίες ζουν από τον λεγόμενο κυνηγετικό τουρισμό.

Οι κυνηγοί κάθε χρόνο δαπανούν μια περιουσία για να αποκτήσουν όπλα, φυσίγγια, κυνηγετικούς σκύλους, ειδικές στολές, για τις διανυκτερεύσεις τους σε ξενοδοχεία και πανσιόν, για την αγορά τζιπ, για καύσιμα, διόδια κ.ά.

Σύμφωνα με στοιχεία της επιστημονικής ομάδας του προγράμματος «Αρτεμις» (πρόγραμμα της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας της Ελλάδας για την καταγραφή των θηραμάτων) το 45% του κυνηγιού στη Μάνη γίνεται από Αθηναίους, ενώ ανάλογα είναι τα ποσοστά και για το κυνήγι της πέρδικας στη Λήμνο. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αρκετές περιοχές του Νομού Εβρου (Ορεστιάδα, Διδυμότειχο, Φέρρες, Σουφλί κτλ.) κατακλύζονται από κυνηγούς για να κυνηγήσουν ορτύκια και τρυγόνια τον Σεπτέμβριο και υδρόβια και παρυδάτια τον χειμώνα.

Σύμφωνα με τη μελέτη του επιστημονικού προγράμματος «Αρτεμις» και την καταγραφή της κυνηγετικής κάρπωσης και παρακολούθησης των θηραματικών πληθυσμών, την περίοδο 2001-2002 η μπεκάτσα, ο λαγός, η τσίχλα και το ορτύκι βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των δημοφιλέστερων θηραμάτων για τους κυνηγούς με ποσοστό 21%, 19%, 16% και 15%, αντιστοίχως, και ακολουθούν το τρυγόνι με 6%, η πάπια και η πέρδικα με 5% κτλ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας έρευνας, οι κάτοικοι των αστικών κέντρων κυνηγούν στις εξής περιοχές:

* Οι Αθηναίοι κατά 61% στη Στερεά Ελλάδα και κατά 39% εκτός Στερεάς.

* Οι Θεσσαλονικείς κατά 48% στους όμορους νομούς της Θεσσαλονίκης, κατά 45% στον Νομό Θεσσαλονίκης και κατά 7% στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Οι περισσότερες κυνηγετικές εξορμήσεις γίνονται στη Μακεδονία και στη Θράκη σε ποσοστό 40,6%, στη Στερεά Ελλάδα και στις Κυκλάδες σε ποσοστό 28,1%, στην Πελοπόννησο σε ποσοστό 13,7%, στη Θεσσαλία (7,1%), στην Ηπειρο (4,3%), στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα (3,4%) και στο Αρχιπέλαγος (Λέσβος, Σάμος, Χίος) σε ποσοστό 2,7%.

Οι συνηθέστεροι προορισμοί κυνηγών για τα τέσσερα δημοφιλέστερα είδη είναι: για την μπεκάτσα ο ορεινός όγκος της Πίνδου και της Ηπείρου, για τον λαγό όλη η χώρα, όπως και για την τσίχλα, ενώ για το ορτύκι οι περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης.

Αντε τωρα να καταλαβουν οι δικοι μας.....

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΗΡΑΧΙΩΤΕΣ
ΧΡΟΝΙΚΑ ΚΥΝΗΓΩΝ

Το να γράψεις σύντομα και περιγραφικά κάτι για το κυνήγι είναι κάτι το πολύ δύσκολο ειδικά όταν αυτό απευθύνεται όχι αποκλειστικά σε κυνηγούς. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφέρεις τον πλούτο των εμπειριών, την ποικιλία των συναισθημάτων που βιώνει ένας κυνηγός. Ακόμη πιο δύσκολο γίνεται αυτό το εγχείρημα για το λόγο ότι το κυνήγι δεν είναι μια δραστηριότητα η οποία ορίζεται και εξαντλείται χρονικά από τη στιγμή που ο κυνηγός ξεκινήσει από το σπίτι του για το δάσος μέχρι την επιστροφή του σ’ αυτό, όπως επίσης από την έναρξη μέχρι και το τέλος της κυνηγετικής περιόδου. Είναι ένας τρόπος ζωής με τον οποίο ζεις μέσα στη φύση αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες, περισσότερες προκλήσεις, βαθύτερη γνώση, μεγαλύτερη σοφία. Επίσης είναι ένα γεγονός κοινωνίας με τη φύση, με τους άλλους κυνηγούς αλλά και με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Σ’ αυτό τον τρόπο ζωής είχα την τύχη να μυηθώ από τα παιδικά μου χρόνια βιώνοντας την κυνηγετική ζωή και παράδοση του χωριού μας. Στην προσπάθεια να περιγράψω έστω εν συντομία αυτή την παράδοση η σκέψη μου χάνεται αυθόρμητα στις παιδικές μου μνήμες εκεί που για όλους μας οι εμπειρίες ξεκινούν και μας χαράζουν ανεξίτηλα.
Είναι σαν τώρα εκείνες οι ζεστές νύχτες του καλοκαιριού που όλοι οι κυνηγοί του χωριού αντάλλασσαν απόψεις για το κυνήγι στα τότε καφενεία του χωριού Τζήμο, Κωνσταντή και ώρες ατελείωτες αντάλλασσαν απόψεις για το κυνήγι, διηγιόταν και υπερηφανευόταν για τα κατορθώματα από τα σκυλιά τους αμφισβητούσαν και πείραζαν ο ένας τον άλλο για την αξιοσύνη του και γνώση επάνω στο κυνήγι. Υπήρχε μια ένταση στην ατμόσφαιρα, ειδικά τις παραμονές του κυνηγιού. Τα όνειρα και οι ελπίδες για την καινούργια κυνηγετική χρονιά έκαναν την ατμόσφαιρα εκστατική, εορταστική. Η έναρξη ήταν τόσο ποθητή αλλά και η προσμονή της τόσο γλυκά βασανιστική. «Άιντε ρε πότε θα τα ζώσουμε, να δεις τι θα γίν».
Έτσι και τώρα που οι μικροί κυνηγοί μεγάλωσαν και οι τότε νέοι ωρίμασαν συγκεντρωμένοι γύρω από τον πλάτανο του χωριού τις ίδιες ζεστές μέρες της παραμονής του κυνηγιού, εκφράζουν τις ελπίδες τους μοιράζοντας τα όνειρά τους για μια νέα κυνηγετική περίοδο. Η ένταση πάλι ίδια, οι ομάδες σχηματίζονται, τα πειράγματα ευφυέστατα, το γέλιο ακατάπαυστο μέσα σε μια ονειρική ατμόσφαιρα.
Και επιτέλους έρχεται η έναρξη. Παραμονές γίνονται οι ετοιμασίες, μαζεύεται ο εξοπλισμός, γίνονται οι αγορές των προμηθειών, η γιορτή αρχίζει. Όλο το χωριό κυνηγετικά λες και μετακομίζει στο βουνό. Πηγή της ευφορίας που διακατέχει όλους του συμμετέχοντες δεν είναι τα τρόπαια που θα αποκτηθούν (λαγοί, πέρδικες) αλλά η εμπειρία της πρώτης κυνηγετικής εξόδου η οποία πάντα είναι μοναδική και η δυνατότητα, έστω για ένα Σαββατοκύριακο όλοι μαζί να ζήσουν , να κοινωνήσουν ακόμη και αυτοί που δεν είναι κυνηγοί, στην εμπειρία που όλοι φέρουν μέσα στο DNA τους ως παράδοση.
Παράδοση φυσικά χωρίς κλαρίνα δεν υπάρχει και όταν γλεντάνε οι μερακλήδες πολλές φορές ένα απλό CD δεν φτάνει, έτσι ολόκληρη ορχήστρα ανεβαίνει στο βουνό.
Μετά από αυτή τη γιορτή οι ομάδες αναλαμβάνουν δράση και αφήνονται στη μαγεία των κυνηγετικών εξόδων της Τετάρτης και του Σαββατοκύριακου. Αγαπημένος προορισμός όλων το Δοτσικό και η ευρύτερη περιοχή, σημείο όμως αναφοράς για να μην ξεχνιόμαστε ο πλάτανος του χωριού μας τα ζεστά και ηλιόλουστα μεσημέρια του Σεπτεμβρίου και το Οκτώβρη. Γιατί χαρά που δε μοιράζεται είναι μισή, κατόρθωμα που δεν παρουσιάζεται δεν υπάρχει, αλλά το βασικότερο πείραγμα και ξεμπρόστιασμα, για αστοχίες, ψέματα και υπερβολές που είναι το αλατοπίπερο αυτής της όμορφης μικρής κοινωνίας. Λες και βρίσκεσαι στο μικρό Γαλατικό χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ. Συνηθισμένη αφορμή η αλεπού που κατά τη διάρκεια της καταδίωξης μεταμορφώνεται σε λαγό και αντίστροφα, πάντοτε σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτόπτων και αυτήκοων μαρτύρων. Ο πλάτανος μεταμορφώνεται σε εκκλησία του Δήμου που όλοι κρίνουν και οι πάντες κρίνονται όπως και σε Χρηματιστήριο που η κυνηγετική αξία των σκυλιών και των αφεντικών τους έχει αυξομειώσεις. Από έξοδο σε έξοδο τα «εργαλεία» μεταμορφώνονται σε «κοκόνια» και αυτοί που το κατέχουν σε άσχετους.
Το φθινόπωρο προχωράει, οι βροχές και το κρύο δυναμώνουν, τα φύλλα πέφτουν από τον πλάτανο και το τζάκι στο μαγαζί του Τάκη καλεί στη θαλπωρή και τη ζεστασιά τους κυνηγούς και μη. Οι επιτυχίες της κάθε παρέας διαμορφώνουν και την αυτοπεποίθησή της μέσα στην ομήγυρη. Τα τσίπουρα πληθαίνουν και οι μεζέδες περισσεύουν λόγω του κρύου λένε και οι συζητήσεις και οι αναλύσεις περί κυνηγιού παίρνουν και δίνουν. Όλοι τους καθηγητές και αυθεντίες στη γνώση του αθλήματος αλλά και άσχετοι πίσω από τα μισόγελα και τα πειράγματα του ακροατηρίου τους.
Ο καιρός περνάει, ο Χειμώνας και οι γιορτές πλησιάζουν. Παρόλα τα κρύα και το ζόρικο καιρό αυτοί επιμένουν. Πιστοί στο ραντεβού τους με τη φύση με τα σκυλιά και τους συντρόφους τους τριγυρίζουν στα δάση (άλλοι περισσότερο με το αυτοκίνητο άλλοι περισσότερο με τα πόδια) αναζητώντας την πολυπόθητη συνάντηση (που τις περισσότερες φορές αργεί να γίνει) με το αγαπημένο τους θήραμα το λαγό. Αλλά δε βαριέσαι μπορεί κάθε χρόνο γι’αυτούς να έχει όλο και λιγότερους λαγούς αλλά από τσίπουρο στον Τάκη άφθονο ατελείωτο, όσον αφορά δε όρεξη για ψέματα και για πειράγματα μόνο γερό στομάχι να έχεις για να αντέχεις το γέλιο.
Εδώ τώρα αρχίζουν τα δύσκολα τα πρώτα χιόνια πέφτουν και ως νόμιμοι κυνηγοί πλέον συμμορφούμενοι με τη σύγχρονη νομοθεσία και τις ανάγκες του κυνηγιού αυτοπεριορίζονται και τις μέρες με πλήρη χιονοκάλυψη, περιορίζονται στην χαρά της συντροφιάς γύρω από το τζάκι. Αρχίζουν να γίνονται οι πρώτοι απολογισμοί και καθένας να κάνει τις παρατηρήσεις του για την κυνηγετική χρονιά που σιγά σιγά οδεύει προς το τέλος της.
Αρχίζει μ’ άλλα λόγια η προετοιμασία των μεθεόρτιων. Το κλείσιμο της κυνηγετικής χρονιάς μπορεί να μην είναι κάτι ευχάριστο για κανένα τους. Μια γλυκιά μελαγχολία αρχίζει να διακατέχει όλους (όχι φυσικά και τους μη κυνηγούς οι οποίοι από μέσα τους χαίρονται που οι κυνηγετικές συζητήσεις δεν θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον της παρέας) αλλά σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι και πάλι εορταστική.
Έτσι λοιπόν μετά το κλείσιμο της κυνηγετικής περιόδου όλοι μαζεύονται πάλι κυνηγοί και μη για ακόμη μία φορά για να κρίνουν, να αξιολογήσουν και να επιβραβεύσουν την καλύτερη παρέα, με βάση τα σκυλιά που διαθέτει και τα αποτελέσματα που έφερε, τα καλύτερα σκυλιά νέα και μεγαλύτερα, τον καλύτερο σκοπευτή, τον πιο έμπειρο κυνηγό. Από μία τέτοια όμως ψηφοφορία δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα πειράγματα. Έτσι λοιπόν δεν βραβεύονται μόνο οι καλύτεροι αλλά και οι άσχετοι, άστοχοι, «τα κοκόνια» και τα «αλπόσκλια». Συμμαχίες δημιουργούνται, δολοπλοκίες γίνονται, ψήφοι εξαγοράζονται και η συντροφιά ξεκαρδίζεται στα γέλια, στο άκουσμα της ετυμηγορίας του σώματος. Μπορεί κάποιοι να πικραίνονται, κάποιοι λίγο να στεναχωριούνται από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας αλλά το στιφάδο του λαγού, το κρασί και τα χαμόγελα δεν επιτρέπουν σε κανένα να παρεξηγηθεί.
Με το που κλείνει η κυνηγετική χρονιά μη νομίσετε πως όλα τελειώνουν, εδώ δεν υπάρχει το γνωστό «ραντεβού το Σεπτέμβριο» των κινηματογράφων. Η άνοιξη είναι καιρός για εκπαίδευση και για να αναδειχτούν και να ξεχωρίσουν τα νέα «εργαλεία», οι ελπίδες και τα καμάρια των μερακλήδων, που μπορεί να κρέμασαν τα όπλα, αλλά δεν μπορούν να καταλαγιάσουν το πάθος τους για το κυνήγι και την επαφή τους με τη φύση. Ούτε επίσης να χάσουν την ευκαιρία να κρίνουν, να σχολιάσουν και να γελάσουν με τα πειράγματά τους.
Όλοι μαζί με υπομονή και προσμονή θα περιμένουν στωικά, καρτερικά να κυλήσει ο χρόνος και να ξαναβρεθούν στα αγαπημένα τους κυνηγοτόπια.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ

http://www.kalirahi.gr/news.php?id=11

ΟΥ ΚΥΝΗΓΟΣ (Νάουσας)

1 Σηκώνουμι ένα προυί τρεις ώρις πριν να φέξει,
2 παίρνου νιρό κι νίβουμι κι πάνου για κυνήγι.
3 Στου δρόμου που ιπήγινα βρίσκου ένα κυπαρίσσι,
4 βρίσκου κι κόρη που' πλυνιν σι μαρμαρένια βρύση.
5 -Καλημιρά σου, λυγιρή! - Καλό στον κυνηγιάρη!
6 Για δέσι τα σκυλάκια σου σι λιμουνιάς κλουνάρι.
7 -Κόρη μου, τα σκυλάκια μου λαγούς πουλάκια πιάνουν
8 κι σαν ισένα λυγιρή πουτές δεν την δαγκάνουν.
9 Κι ου κυνηγός της έρριξιν μαντήλι να του πλύνει
10 κι η κόρη απού του φόβου της ουπίσου της του δίνει.
11 Η μάνα της την ίγλιπιν απού του παραθύρι.
12 -Ποιος είνι αυτός ου κυνηγός που σι έβαλιν στα ντέρτια
13 κι πώς δε συλλουγίστηκιν τα δώδικά σου αδέρφκια;
14 -Κι αν έχει δώδικα αδαρφούς κι αξάδαρφους σαράντα,
15 την κόρη σου την αγαπώ, τη θέλου δία πάντα!



---------------------------------------



ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ (Κρήτης)
1 Μια ταχινή σηκώνομαι να πάω στο κυνήγι.
2 -Και ποια 'ναι κειν' η ταχινή; - Όντεν η γης ανοίγει!
3 Και παίρνω τα σκυλάκια μου, το γαλανό και μαύρο
4 κι εις το βουνόν ανέβηκα λαγούδια ογιά να'βρω.
5 Κι απής απολαγόνεψα με την πολλή μου κρίση,
6 βρίσκω μιαν κόρη κι έπλυνε σε μαρμαρένια βρύση.
7 Σιμώνω, χαιρετώ τηνε, λέω τση "γεια σου, κόρη"
8 -Καλώς τον τον λεβέντη μου, το πλουμιστό σταθώρι.
9 Κι η μάνα τση τση φώναξε απ' ώριον παραθύρι:
10 -Κόρη, και δεν απόπλυνες, στο σπίτι να γιαγείρεις;
11 -Επλυνα γω κι απόπλυνα κι έχω και στεγνωμένα,
12 μα κυνηγάρης με κρατεί, μάνα μ' , απού τη χέρα.
13 -Ποιος είν' αυτός ο κυνηγός, που κάνει αυτή τη φέστα;
14 και για δεν εφοβήθηκε τα δεκοχτώ σ' αδέρφια,
15 π' όντε σειστούν και λυγιστούν και πιάσουν τα δοξάρια,
16 η γης κι ο κόσμος τρέμει τσι και του γιαλού τα ψάρια;
(Ι.Ν. Κουφού Τα ελληνικά δημοκρατικά τραγούδια

πολυ ενδιαφεροντα Γιωργο , μπραβο.