ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΗΡΑΧΙΩΤΕΣ
ΧΡΟΝΙΚΑ ΚΥΝΗΓΩΝ
Το να γράψεις σύντομα και περιγραφικά κάτι για το κυνήγι είναι κάτι το πολύ δύσκολο ειδικά όταν αυτό απευθύνεται όχι αποκλειστικά σε κυνηγούς. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφέρεις τον πλούτο των εμπειριών, την ποικιλία των συναισθημάτων που βιώνει ένας κυνηγός. Ακόμη πιο δύσκολο γίνεται αυτό το εγχείρημα για το λόγο ότι το κυνήγι δεν είναι μια δραστηριότητα η οποία ορίζεται και εξαντλείται χρονικά από τη στιγμή που ο κυνηγός ξεκινήσει από το σπίτι του για το δάσος μέχρι την επιστροφή του σ’ αυτό, όπως επίσης από την έναρξη μέχρι και το τέλος της κυνηγετικής περιόδου. Είναι ένας τρόπος ζωής με τον οποίο ζεις μέσα στη φύση αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες, περισσότερες προκλήσεις, βαθύτερη γνώση, μεγαλύτερη σοφία. Επίσης είναι ένα γεγονός κοινωνίας με τη φύση, με τους άλλους κυνηγούς αλλά και με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Σ’ αυτό τον τρόπο ζωής είχα την τύχη να μυηθώ από τα παιδικά μου χρόνια βιώνοντας την κυνηγετική ζωή και παράδοση του χωριού μας. Στην προσπάθεια να περιγράψω έστω εν συντομία αυτή την παράδοση η σκέψη μου χάνεται αυθόρμητα στις παιδικές μου μνήμες εκεί που για όλους μας οι εμπειρίες ξεκινούν και μας χαράζουν ανεξίτηλα.
Είναι σαν τώρα εκείνες οι ζεστές νύχτες του καλοκαιριού που όλοι οι κυνηγοί του χωριού αντάλλασσαν απόψεις για το κυνήγι στα τότε καφενεία του χωριού Τζήμο, Κωνσταντή και ώρες ατελείωτες αντάλλασσαν απόψεις για το κυνήγι, διηγιόταν και υπερηφανευόταν για τα κατορθώματα από τα σκυλιά τους αμφισβητούσαν και πείραζαν ο ένας τον άλλο για την αξιοσύνη του και γνώση επάνω στο κυνήγι. Υπήρχε μια ένταση στην ατμόσφαιρα, ειδικά τις παραμονές του κυνηγιού. Τα όνειρα και οι ελπίδες για την καινούργια κυνηγετική χρονιά έκαναν την ατμόσφαιρα εκστατική, εορταστική. Η έναρξη ήταν τόσο ποθητή αλλά και η προσμονή της τόσο γλυκά βασανιστική. «Άιντε ρε πότε θα τα ζώσουμε, να δεις τι θα γίν».
Έτσι και τώρα που οι μικροί κυνηγοί μεγάλωσαν και οι τότε νέοι ωρίμασαν συγκεντρωμένοι γύρω από τον πλάτανο του χωριού τις ίδιες ζεστές μέρες της παραμονής του κυνηγιού, εκφράζουν τις ελπίδες τους μοιράζοντας τα όνειρά τους για μια νέα κυνηγετική περίοδο. Η ένταση πάλι ίδια, οι ομάδες σχηματίζονται, τα πειράγματα ευφυέστατα, το γέλιο ακατάπαυστο μέσα σε μια ονειρική ατμόσφαιρα.
Και επιτέλους έρχεται η έναρξη. Παραμονές γίνονται οι ετοιμασίες, μαζεύεται ο εξοπλισμός, γίνονται οι αγορές των προμηθειών, η γιορτή αρχίζει. Όλο το χωριό κυνηγετικά λες και μετακομίζει στο βουνό. Πηγή της ευφορίας που διακατέχει όλους του συμμετέχοντες δεν είναι τα τρόπαια που θα αποκτηθούν (λαγοί, πέρδικες) αλλά η εμπειρία της πρώτης κυνηγετικής εξόδου η οποία πάντα είναι μοναδική και η δυνατότητα, έστω για ένα Σαββατοκύριακο όλοι μαζί να ζήσουν , να κοινωνήσουν ακόμη και αυτοί που δεν είναι κυνηγοί, στην εμπειρία που όλοι φέρουν μέσα στο DNA τους ως παράδοση.
Παράδοση φυσικά χωρίς κλαρίνα δεν υπάρχει και όταν γλεντάνε οι μερακλήδες πολλές φορές ένα απλό CD δεν φτάνει, έτσι ολόκληρη ορχήστρα ανεβαίνει στο βουνό.
Μετά από αυτή τη γιορτή οι ομάδες αναλαμβάνουν δράση και αφήνονται στη μαγεία των κυνηγετικών εξόδων της Τετάρτης και του Σαββατοκύριακου. Αγαπημένος προορισμός όλων το Δοτσικό και η ευρύτερη περιοχή, σημείο όμως αναφοράς για να μην ξεχνιόμαστε ο πλάτανος του χωριού μας τα ζεστά και ηλιόλουστα μεσημέρια του Σεπτεμβρίου και το Οκτώβρη. Γιατί χαρά που δε μοιράζεται είναι μισή, κατόρθωμα που δεν παρουσιάζεται δεν υπάρχει, αλλά το βασικότερο πείραγμα και ξεμπρόστιασμα, για αστοχίες, ψέματα και υπερβολές που είναι το αλατοπίπερο αυτής της όμορφης μικρής κοινωνίας. Λες και βρίσκεσαι στο μικρό Γαλατικό χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ. Συνηθισμένη αφορμή η αλεπού που κατά τη διάρκεια της καταδίωξης μεταμορφώνεται σε λαγό και αντίστροφα, πάντοτε σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτόπτων και αυτήκοων μαρτύρων. Ο πλάτανος μεταμορφώνεται σε εκκλησία του Δήμου που όλοι κρίνουν και οι πάντες κρίνονται όπως και σε Χρηματιστήριο που η κυνηγετική αξία των σκυλιών και των αφεντικών τους έχει αυξομειώσεις. Από έξοδο σε έξοδο τα «εργαλεία» μεταμορφώνονται σε «κοκόνια» και αυτοί που το κατέχουν σε άσχετους.
Το φθινόπωρο προχωράει, οι βροχές και το κρύο δυναμώνουν, τα φύλλα πέφτουν από τον πλάτανο και το τζάκι στο μαγαζί του Τάκη καλεί στη θαλπωρή και τη ζεστασιά τους κυνηγούς και μη. Οι επιτυχίες της κάθε παρέας διαμορφώνουν και την αυτοπεποίθησή της μέσα στην ομήγυρη. Τα τσίπουρα πληθαίνουν και οι μεζέδες περισσεύουν λόγω του κρύου λένε και οι συζητήσεις και οι αναλύσεις περί κυνηγιού παίρνουν και δίνουν. Όλοι τους καθηγητές και αυθεντίες στη γνώση του αθλήματος αλλά και άσχετοι πίσω από τα μισόγελα και τα πειράγματα του ακροατηρίου τους.
Ο καιρός περνάει, ο Χειμώνας και οι γιορτές πλησιάζουν. Παρόλα τα κρύα και το ζόρικο καιρό αυτοί επιμένουν. Πιστοί στο ραντεβού τους με τη φύση με τα σκυλιά και τους συντρόφους τους τριγυρίζουν στα δάση (άλλοι περισσότερο με το αυτοκίνητο άλλοι περισσότερο με τα πόδια) αναζητώντας την πολυπόθητη συνάντηση (που τις περισσότερες φορές αργεί να γίνει) με το αγαπημένο τους θήραμα το λαγό. Αλλά δε βαριέσαι μπορεί κάθε χρόνο γι’αυτούς να έχει όλο και λιγότερους λαγούς αλλά από τσίπουρο στον Τάκη άφθονο ατελείωτο, όσον αφορά δε όρεξη για ψέματα και για πειράγματα μόνο γερό στομάχι να έχεις για να αντέχεις το γέλιο.
Εδώ τώρα αρχίζουν τα δύσκολα τα πρώτα χιόνια πέφτουν και ως νόμιμοι κυνηγοί πλέον συμμορφούμενοι με τη σύγχρονη νομοθεσία και τις ανάγκες του κυνηγιού αυτοπεριορίζονται και τις μέρες με πλήρη χιονοκάλυψη, περιορίζονται στην χαρά της συντροφιάς γύρω από το τζάκι. Αρχίζουν να γίνονται οι πρώτοι απολογισμοί και καθένας να κάνει τις παρατηρήσεις του για την κυνηγετική χρονιά που σιγά σιγά οδεύει προς το τέλος της.
Αρχίζει μ’ άλλα λόγια η προετοιμασία των μεθεόρτιων. Το κλείσιμο της κυνηγετικής χρονιάς μπορεί να μην είναι κάτι ευχάριστο για κανένα τους. Μια γλυκιά μελαγχολία αρχίζει να διακατέχει όλους (όχι φυσικά και τους μη κυνηγούς οι οποίοι από μέσα τους χαίρονται που οι κυνηγετικές συζητήσεις δεν θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον της παρέας) αλλά σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι και πάλι εορταστική.
Έτσι λοιπόν μετά το κλείσιμο της κυνηγετικής περιόδου όλοι μαζεύονται πάλι κυνηγοί και μη για ακόμη μία φορά για να κρίνουν, να αξιολογήσουν και να επιβραβεύσουν την καλύτερη παρέα, με βάση τα σκυλιά που διαθέτει και τα αποτελέσματα που έφερε, τα καλύτερα σκυλιά νέα και μεγαλύτερα, τον καλύτερο σκοπευτή, τον πιο έμπειρο κυνηγό. Από μία τέτοια όμως ψηφοφορία δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα πειράγματα. Έτσι λοιπόν δεν βραβεύονται μόνο οι καλύτεροι αλλά και οι άσχετοι, άστοχοι, «τα κοκόνια» και τα «αλπόσκλια». Συμμαχίες δημιουργούνται, δολοπλοκίες γίνονται, ψήφοι εξαγοράζονται και η συντροφιά ξεκαρδίζεται στα γέλια, στο άκουσμα της ετυμηγορίας του σώματος. Μπορεί κάποιοι να πικραίνονται, κάποιοι λίγο να στεναχωριούνται από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας αλλά το στιφάδο του λαγού, το κρασί και τα χαμόγελα δεν επιτρέπουν σε κανένα να παρεξηγηθεί.
Με το που κλείνει η κυνηγετική χρονιά μη νομίσετε πως όλα τελειώνουν, εδώ δεν υπάρχει το γνωστό «ραντεβού το Σεπτέμβριο» των κινηματογράφων. Η άνοιξη είναι καιρός για εκπαίδευση και για να αναδειχτούν και να ξεχωρίσουν τα νέα «εργαλεία», οι ελπίδες και τα καμάρια των μερακλήδων, που μπορεί να κρέμασαν τα όπλα, αλλά δεν μπορούν να καταλαγιάσουν το πάθος τους για το κυνήγι και την επαφή τους με τη φύση. Ούτε επίσης να χάσουν την ευκαιρία να κρίνουν, να σχολιάσουν και να γελάσουν με τα πειράγματά τους.
Όλοι μαζί με υπομονή και προσμονή θα περιμένουν στωικά, καρτερικά να κυλήσει ο χρόνος και να ξαναβρεθούν στα αγαπημένα τους κυνηγοτόπια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
http://www.kalirahi.gr/news.php?id=11