Καιρο ειχα να παω σε ενα μερος και να εχει τοσο δικο του αρωμα...
Ακρωτηριο Ταιναρο, Πορτο Καγιο, Βαθεια, Λαγια, ενα απεραντο καρτερι με ελαχιστα πουλια το Σαββατο και την Κυριακη, αλλα ποιος νοιαζεται... Κ μονο που αντικρυζες αυτη τη θεα απο το καρτερι σου, εφτανε, τα εσβηνε ολα...
Την Κυριακη το βραδυ το φεγγαρι αρχισε να γεμιζει και να κρατα μεχρι το πρωι... Δευτερα πρωι κατα τις πεντε τα χαραματα περπατησα γυρω στο 1,5 χιλιομετρο για να πιασω καρτερι χωρις να σηκωσω ουτε ενα πουλι απο τα πυκνα... Ασχημο συναισθημα, ασχημο δειγμα... Πεντε και μιση στο καρτερι και λιγο μετα ο ουραννος αρχισε να γεμιζει ζωη... Τα πουλια εμπαιναν, και τα φτερα τους σφυριζαν μεσα στη νυχτα... Εξι-εφτα κοπαδια εκλεισαν φτερα το ενα μετα το αλλο και επιασαν γυρω μου... Ετρεμα απο την ενταση... Το ιδιο αξαφνα σηκωθηκαν ολα μαζι και εφυγαν γυρω στις 6... Πουλια συνεχιζαν να περνανε ψηλα... Χαραζει και στο πρωτο φως της ρεματιας μπαινουν τρια τριανταρια κοπαδια τρυγονοσουρτες, ενα δεκαρι κοπαδι παπια και ενα δεκαρι κοπαδι τρυγονια το ενα πισω απο το αλλο... Η μαγεια του περασματος... Δεν περιγραφεται με λογια... Ξημερωνει και τα πουλια ελαχιστα δυστυχως... Λιγες τουφεκιες... Κατα τις 9 σηκωνω το κεφαλι ψηλα και βλεπω καμια 20αρια σε απαγορευτικο υψος με τις κοιλιες τους να γυλαιζουν να καρφωνουν τις κορυφες, αμεσως και δευτερο και μετα αλλα δυο... Το καρτερι δεν απεδιδε και ξεκινησα το περπατητο... Τα πουλια ηταν πιασμενα και μετα απο πραγματικα τεραστια ταλαιπωρια και περπατημα, καταφερα να παρω πεντε στο χερι και δυο χαμμενα... Οι τουφεκιες ολες μπηχτες μεσα στις πυκνες ελιες χωρις δευτερη ευκαιρια... Ολα τα πουλια μεγαλα και καταμαυρα, με εντονη την λευκη βενταλια στην ουρα τους... Καθε φορα που επιανα καποιο τρελαινομουν απο τα χρωματα και το μεγεθος...
Το απογευμα τα πουλια ειχαν εξαφανιστει... Η Δευτερα ηταν η ημερα της επιστροφης αλλα δεν μπορουσα να φυγω με αυτον τον καιρο... Τηλεφωνα και συννενοησεις και το βραδυ με βρηκε να χαζευω το φεγγαρι που αντανακλουσε πανω στις πετρες και εκανε τη νυχτα μερα...
Την Τριτη στο δρομο για το καρτερι σηκωσα αρκετα... Τα σφυριγματα πανω απο το κεφαλι μου συνεχιζονταν και οταν ξημερωσε το πρωτο μικρο περασματακι ηταν γεγονος... Μονα πουλια... Τουφεκισα εννια, πηρα οχτω και εχασα ενα... Εφτα πουλια ολα μεγαλα... Απολαυση με καθε τουφεκια να γεμιζει τον ουραννο πουπουλα...
Μεγαλο προβλημα τα χαμμενα που ειδικα στις πλαγιες καρφωναν με πολυ δυναμη στα φρυγανα και ηταν δυσκολο να τα βρεις αφου δεν αφηναν πουπουλα...
Λιγα πουλια σε συνδυασμο με την ομορφια αυτου του τοπου ηταν αρκετα... Αφησα δυο παπουτσια ξεσκισμενα απο την πετρα και τα χιλιομετρα, ενα παντελονι, αρκετα κιλα ιδρωτα και αρκετες γρατζουνιες σε ολο το σωμα, αλλα αξιζε πραγματικα... Αξιζε...
Στα δικα μας τωρα, εχθες ειχε μπασιμο καλο, το πρωι δεν πηγα γιατι ημουν κομματια απο τη Μανη, αλλα το απογευαμ δεν μπορουσα να μεινω σπιτι... Περπατητο με ενα φιλο στις ελιες και βρηκαμε και τα πρωτα ορτυκακια...
Σημερα παλι κατι ειχε, γρηγορο καρτερι πριν τη δουλεια, ενα μου βγηκε και το πηρα... Δεν ημουν τυχερος...
_________________
''ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΙΕΣ ΤΙΣ ΜΥΤΕΣ,ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΣΚΙΕΣ ΔΙΑΒΟΛΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΜΟΥΡΤΣΙ, ΝΑ ΣΕ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ...''
ΑΡΙΣ
ΚΑΛΑΜΑΤΑ
