KOSTANTINOSZERVAS έγραψε:
Παράθεση:
Η μπεκάτσα έγειρε το σώμα της.
Είχε φάει 15 σκάγια στο στήθος αλλά ήταν ακόμα ζωντανή.
Κοίταξε δίπλα της, το μπεκατσάκι, το μικρό της ξαδερφάκι, μόλις έτρωγε κι αυτό μια ντουφεκιά από τον άπληστο εγκληματία κυνηγό.
Έγειρε κι αυτό το σώμα και ανάσαινε βαριά. Ήταν ακόμα ζωντανό.
Η ματιά της μπεκάτσας έπεσε πιο πέρα. Το αδέρφι της κι αυτό χτυπημένο.
Πιο πέρα και το άλλο ξαδέρφι της....και το άλλο.
Σύνολο πέντε.
Ο κυνηγός την ξανασημάδεψε. Άκουσε το μπαμ σαν να ερχόταν από μακριά. Δεν κατάλαβε τίποτα πια. Δεν καταλάβαινε, ήταν νεκρή.
Ο κυνηγός έβαλε το όπλο στον ώμο και έφυγε προς άλλη κατεύθυνση.
«Το παλιόσκυλο, σκέφτηκε, πέντε μπεκάτσες σκότωσα και αυτό τεμπελιάζει, ποιος θα πάει να της ψάξει τώρα...και νυχτώνει...άστες, θα κυνηγήσω πάλι αύριο»
Γύρισε στο σπίτι του, στην οικογένειά του.
Κρέμασε το όπλο και άναψε το τζάκι για να ζεσταθεί.
-Μπαμπά, μπαμπά, πόσες μπεκάτσες σκότωσες σήμερα?
-Πέντε, αλλά το παλιόσκυλο δεν πήγε να τις φέρει, θα πάω αύριο πρωΐ και θα σκοτώσω κι άλλες.
-Πέντε...μόνο πέντε ρε μπαμπά...τι κυνηγός είσαι? ο μπάρμπας σκοτώνει 25 κάθε φορά.
-Ε, τι να κάνουμε...πέντε είδα πέντε σκότωσα, αν ήταν κι άλλες θα τις σκότωνα κι αυτές...
Η μπεκάτσα δεν γύρισε εκείνο το βράδυ στη φωλιά της.
Τα μπεκατσάκια, τα μικρά, δεν είχαν τι να φάνε. Δεν τους έφερε κανένας φαγητό.
Φώναζαν, έσκουζαν, αναζητούσαν τη μάνα τους, αλλά κανένας δεν τους απαντούσε.
«Γιατί δεν γύρισε η μαμά»? κελάϊδαγε το ένα στο άλλο.
Αλλά δεν ήξεραν. Δεν ήξεραν ότι υπάρχουν κυνηγοί που τα σκοτώνουν όταν μεγαλώσουν.
Έτσι για την πλάκα τους. Για σπορ.
http://araxtos.blogspot.com/2006/11/blog-post_30.htmlΠολυ συγκινητικη η Ιστορια με τη μαμα Μπεκατσα, το μπεκατσινι, τη κουμπαρα, μια φιλη απο τα παλια και ολο της το σοι! Και το κακο Kυνηγο φυσικα να αφαιρει ζωουλες σα το χαρο με το δρεπανι και να μη νοιαζεται που εγινε η αιτια να καταστραφει μια ευτυχισμενη οικογενεια
Απαντηση ναι θα υπαρχει και μαλιστα εικονογραφημενη. Γιατι οταν προκαλεις με το τροπο αυτο και δινεις ρεσιταλ βλακειας υπαρχει και αντιλογος. Πραγματικα ειναι να μη σε πιασουν οι "κακιες οι γλωσσες" γιατι μετα δε θα ξερεις που να κρυφτεις.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η μαμα ποντικινα γεννησε ενα μικρο. Το αγαπουσε με εκεινο το μοναδικο τροπο που καθε μητερα ξερει να αγαπαει τα παιδια της. Οταν το μικρο ποντικακι κλαψουριζε αυτη το περιεβαλε με αγαπη και το θυλαζε. (κατω φωτογραφια)

Μανα και παιδι ηταν αχωριστοι. Το μητρικο φιλτρο ηταν αυτο που δημιουργουσε τον ισχυρο δεσμο μεταξυ τους. Η μαμα ποντικινα ηταν παντα διπλα στο μικρο της (κατω φωτογραφια) και το αγκαλιαζε γεματη στοργη!

Ο καιρος περνουσε και το ποντικακι μεγαλωνε. Η μαμα ποντικινα του ψυθιριζε τρυφερα στο αυτι (κατω φωτογραφια) καθε βραδυ που το εβαζε να κοιμηθει και του ελεγε ενα παραμυθι. (σαν αυτα που εχει αραδιασει ο αραχτος σε μας)
Το μεσημερι μετα την ωρα της προσευχης καθοντουσαν στο τραπεζι να γευματισουν. Εξυμνουσαν το καλο θεουλη για ολα τα καλα που τους προσφερε απλοχερα!

Μια μερα η μαμα ποντικινα βγηκε στην αγορα για να ψωνισει pumpers και λοιπα accesorries για τις αναγκες του σπιτιου.
Δυστυχως ποτε δε ξαναγυρισε σπιτι της, την περιμενε ενεδρα ενας κακος κυνηγος

Το αψυχο σωμα της κειτονταν νεκρο. Το ποντικακι ειχε μεινει ορφανο! Περιμενε ωρες να γυρισει η μανουλα του και ο φοβος το ειχε κυριευσει. Ματαια ομως, στο τελος το πιασαν τα κλαματα και εδω τελειωνει η δακρυβρεχτη και συγκινιτικη ιστορια μας

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αυτη ειναι η δικια μου συγκινιτικη ιστορια! Καλη ε? Ανωτερη, αρκει να θελει κανεις!!!
Ο ιδια θλιψη παντα για την παπια που εχασε το παπακι, η γατα το γατακι η αλεπου την αλεπουτσα η ακομη χειροτερα και για τη σαυρα που εχασε την ουρα της!!!!
Χειροτερα για ολους εμας βεβαια που αφησε την ουρα της στη θεσης ενος κακογουστου δημοσιευματος που λιγο πολυ παραπεμπει στις δακρυβρεχτες Ελληνικες ταινιες της δεκαετιας του 60 με το βασιλακη το Καιλα να αναζητα τη χαμενη του μανουλα μεσα σε ενα κοσμο απιστευτων συμπτωσεων, συγκυριων και αρρωστημενης φαντασιας.
Χειροτερο και για την
αξιοπρεπη μπεκατσα που ξεφτιλιζεται στα ματια του απλου αναγνωστη οταν καλειται να παιξει ενα αναλατο θεατρικο ρολο που την απαξιωνει και την υποβιβαζει αφαιρωντας απο την προσωπικοτητα της καθε τι που τη χαρακτηριζει ως ενα περηφανο και σπουδαιο πλασμα.
Ναι, αυτος ειναι ενας δευτερος θανατος πολυ χειροτερος απο τον πρωτο, ειναι αυτο που λενε "καλυτερα να σου βγει το Ματι παρα το ονομα"! Και ο κακος κυνηγος φυσικα στο ρολο του κακου Λυκου να παιζει καθε φορα την ιδια παρασταση με τη κοκκινοσκουφιτσα, τα τρια γουρουνακια, τα τρια κατσικακια και δεν εχει τελειωμο!
Κυνηγος και θηραμα, θυματα και οι δυο μιας φαντασιοπληκτης αρρωστημενης Σαυρας που οπου παει και οπου σταθει αφηνει την ουρα της. Και δυστυχως τετοια αποκυηματα της φαντασιας,κοινως ουρες απο Σαυρες εχουν στοιχειωσει ολο ο δυαδικτυο και προκαλουν αισθηση και θαυμασμο σε ολες τις "ευαισθητες" ψυχες, που συνηδητα πλεον θελουν να ζουν το αρρωστημενο παραμυθι τους μεσα απο ενα εξωπραγματικο κοσμο με νεραιδες ξωτικα και κακες μαγισες αναλαμβανοντας πρωταγωνιστικο ρολο απεναντι σε κατι που δεν εχει ουτε νοημα, ουτε αντικρυσμα!
Αυτος ειναι ο κοσμος σου αραχτε?
Και λες οτι εισουν μαρτυρας στο χωρο του εγκληματος, τουλαχιστον αυτο πιστευω απο τη καταθεση που εδωσες! (που την εδωσες?) Μα τας διηγηθηκες ολα με λεπτομερεια αλλα ακομη δε γνωριζουμε τι απεγινε η κληρονομια και αν ο κυνηγος ηταν "πληρωμενος" απο μια αλλη Μπεκατσα μοναδικη κληρονομο της αποθανουντος, ΚΑΙ ΑΝ η αρσενικη Μπεκατσα ξαναπαντρευτηκε και εκανε αλλα Μπεκατσοπουλα απατατημενος απο μια αλλη Μπεκατσα που το ειχε διπορτο!
Βιος και πολιτεια δηλαδη αλλα δυστυχως αυτο ποτε δε θα το μαθουμε, αλλα μη λεω και μεγαλα λογια. Δε θελεις και πολυ, μια ματια να ριξεις σε αυτα που εγραψα και εισαι ετοιμος να "σκασεις" το επομενο σου παραμυθι
